HEKAYƏ YAVAŞ DANIŞMAQ

Hindli bir alim tələbələri ilə gəzişərkən Qanq çayı kənarında bir-birlərinə hirsli şəkildə qışqıran bir ailə görürlər. O alim adam tələbələrinə dönüb soruşur:

• - İnsanlar nə üçün bir-birlərinə belə hirslə qışqırırlar?

Tələbələrdən biri icazə istəyib belə cavab verər:

• - Çünki sükunətlərini itirərlər.
• - Yaxşı bəs hirsləndiyi insan yanında ola-ola nə üçün qışqırır?

Tələbələrdən səs çıxmayanda izah etməyə başlayır:

• - İki insan bir-birinə hirsləndiyi vaxt qəlbləri bir-birindən uzaqlaşır. Bu uzaq məsafədən səslərini eşitdirə bilmək üçün qışqırmaq məcburiyyətində qalırlar. Nə qədər çox hirslənsələr, məsafəni azalda bilmək üçün o qədər qışqırmaları lazımdır.

-Yaxşı, iki insan bir-birini sevdiyi zaman nə olur? Bir-birinə qışqırmaq yerinə sakit danışarlar, çünki qəlbləri bir-birinə yaxındır, arada məsafə ya yoxdur, ya da çox azdır. Bu iki insan bir-birini daha çox sevərsə artıq danışmazlar, yalnız pıçıldaşarlar, çünki qəlbləri daha da yaxınlaşmışdır. Artıq bir müddət sonra danışmalarına belə ehtiyac qalmaz, yalnız bir-birlərinə baxmaları bəs olar. Beləliklə, bir-birini gerçək mənada sevən iki insanın yaxınlığı belə bir şeydir.

    Bu səbəblə mübahisə edildiyi vaxt qəlblər arasına məsafə girməsinə icazə verməmək lazımdır. Araya məsafə qoyacaq sözlərdən uzaq dayanmaq lazımdır. Əksi təqdirdə məsafənin arta-arta elə bir gün gələr ki, geriyə dönüb bir-birinə yaxınlaşacaq yolu tapa bilməzlər...