ÖLƏRKƏN BELƏ BİR-BİRLƏRİNİ DÜŞÜNDÜLƏR (1)

Yərmuk döyüşündə, əshabi-kiram bir çox şəhid verdi və bir çoxu da qazi oldu. Şəhadət şərbəti içərkən belə bir-birlərinə nə qədər bağlı olduqlarını, bir-birlərini nə qədər sevdiklərini göstərdilər. Əshabi-kiramın böyüklərindən Həzrəti Hüzeyfə deyir:

“Yərmuk müharibəsində idik. Döyüşün şiddətli tərəfi keçmiş və nizə zərbələri ilə yaralanan müsəlmanlar yıxılıb qaldıqları qaynar qumların üzərində can verirdilər. Bu vaxt mən də güc-bəla ilə özümü ələ alaraq əmim oğlunu axtarmağa başladım. Son anlarını yaşayan yaralıların arasında bir az gəzdikdən sonra nəhayət onu tapdım. Lakin nə çarə! .. Bir qan seli içində yatan əmim oğlu, göz işarələri ilə belə çətin danışırdı. Dodaqları hərarətdən sanki yanmışdı.

Daha əvvəl hazırladığım su qabının ağzını açıb suyu ona doğru uzadarkən, bir az kənardakı yaralıların arasından İkrimənin səsi eşidildi, “Su! Su! ...”

Əmimin oğlu Haris, bu fəryadı eşidər-eşitməz göz və qaş işarəsiylə suyu dərhal İkriməyə aparmağımı istədi. Qızğın qum üzərində yatan şəhidlərin aralarından qaça-qaça İkriməyə yetişdim və dərhal qabı ona uzatdım. İkrimə əlini qaba uzadarkən İyaşın iniltisi eşidildi: “Allah rizası üçün bir damla su!”

(davamı sabah)