MƏNQİBƏ RUZİ (1)

Gəncin biri Kəbədə həmişə, “Ey doğruların yardımçısı olan Allahım, ey haramdan qaçanların yardımçısı olan Allahım, sənə hamdü-səna edirəm” deyə dua edər. Bir nəfər, “Niyə ancaq eyni duanı edirsən, başqa bir şey bilmirsən?” deyər. O da deyər:

“7-8 il əvvəl yenə Kəbədə ikən içi qızıl dolu bir torba tapdım. Tam 1000 qızıl var idi. İçimdən bir səs “Bu qızıllara filan-filan işlərini görərsən” deyirdi. Xeyr dedim, özüm-özümə bu mənim deyil başqasının malıdır, istifadə etməyim haram olar dedim. Bu arada bir nəfər “belə bir torba tapan varmı?” deyə qışqırırdı. Onu çağırdım, necə torba idi, içində nə var idi deyə soruşdum. Torbanı tərif etdi və içində 1000 qızıl var idi dedi. Buyur torbanı al, deyərək verdim. O torbanı açıb içindən mənə 30 qızıl verdi. 

Bazara  getmişdim. Saf üzlü gənc bir əsiri [köləni] tərifləyərək satırdılar. Gəncin saflığı diqqətimi cəlb elədi. Yanlarına getdim, bu kölə üçün nə qədər istəyirsiniz dedim. 30 qızıl dedilər. Həmin adamdan aldığım 30 qızılı verib gənci satın aldım. Gənc çox çalışqan, çox ədəbli idi. Onu aldığıma çox məmnun olmuşdum. Bir gün onunla gedərkən qarşıdan iki-üç kişi gəlirdi. Gənc mənə dedi ki. “Əfəndim, mən Fas əmirinin oğluyam. Bu gələnlər atamın adamlarıdır. Məni tapdılar. Səndən məni satın almaq istəyəcəklər. Sən yaxşı bir insansan, onlara 30 min qızıldan aşağıya satma.”

(davamı sabah)