MƏNQİBƏ NƏBADƏ BU İŞDƏN ÇIXASAN (1)

Mübarək bir şəxs əvvəllər faizciliklı məşğul olurdu. Borcunu ödəyə bilməyənlərin nəyini tapsa alırdı. Bir gün alacağını almaq üçün bir evə getdi. Evdə yalnız qadın vardı. Qadın, verəcək pulumuz yoxdur, deyincə, mənə dəxli yoxdur, nə tapsam aparacam, dedi. O sırada evdə yalnız bir heyvan kəlləsi vardı. Qadın bunu təklif etdi, başqa bir şeyimiz yoxdur, dedi. Olsun, nə götürsəm qənimətdir, dedi, kəlləni götürüb evinə apardı.

Xanımına, bunu bişir yeyək, dedi. Qadın kəlləni qazana qoydu, qaynatdı-qaynatdı, amma heç cür bişmədi. Sonunda qapağını açıb baxdı ki, qazan ağzına qədər irin ilə doludur. Dərhal faizçi ərini çağırıb, buna bir bax dedi. Əri gəlib baxanda çox üzüldü, demək ki, böyük bir yanlışımız var, etdiyimiz iş hər halda çox pis bir işdir, dedi və tövbə etməyə qərar verdi.

Dərhal evdən çıxdı. Gedərkən küçədə oynayan uşaqlar bunu görüncə, çəkilin faizçi əmi gəlir, üzərimizə ayağındakı zülmət tozları bulaşmasın, deyirdilər.

Gedib, bir Allah dostuna olub bitənləri danışdı. Huzurunda tövbə etdi. Dönüşdə, eyni uşaq bu dəfə, tövbə əmi gəlir, yanına yaxınlaşaq da, ayaq tozlarından bərəkətlənək, deyirdilər.

(davamı sabah)