HEKAYƏ ÖZ AYAQLARI ÜZƏRİNDƏ DAYANMAQ (2)

- Bu insanlar nə qəribədir. Rəbbim yaratdığı bütün məxluqatın ruzisini hesabsız göndərir və özbaşına buraxmır da, insanlar yaradanın əmri olduğu halda, etmək məcburiyyətində olduqları vəzifələri üzərlərindən atmağa çalışırlar. Nə günlərə qaldıq ya Rəbbi!

- İndi yaxşı, Naciyə xala, mən nə edim?

- Bax gözəl qızım, sən ərinə baxma! O yorğun və həm də işlərindən fürsət tapa bilmədiyi üçün elə söyləmişdir. Heç elə şey olar? Kişinin vəzifəsini qadın yüklənərmi? Ən yaxşısı sən səbr edib ərinə bu vəziyyəti xoşluqla danış! “Mən sənin istəklərini əlbəttə edərəm, amma sənə qıymıram, çünki mən küçəyə çıxıb alış-veriş edərkən, gedib-gələrkən, harama girərək həm özümü, həm də səni yandırmaq istəmirəm. Qadının etdiyi günah ərinə də yazılarmış. Sonra mən nəfsimə uyub, bu işlərə öyrəşib, həmişə çölə çıxmaq istəyə bilərəm. Ən yaxşısı mən özümü də, səni də düşünüb oda atmayım, bu işi sənin uyğun olduğun bir günə təxirə salaq” deyərsən.

- Deyirsən dinləyərmi məni, Naciyə xala?

- Sən danışacağın vaxtı yaxşı seç və necə danışacağını bil, onda da Allah qorxusu varsa, niyə dinləməsin gözəl balam! Yetər ki, mülayim ol və həqiqətən Allahu təaladan qorxduğun üçün bu işi et. Qəlbdən çıxan söz qəlbə girər, bunu heç unutma. Həm etdiyini Allah üçün edərsən savab qazanar və Allahu təalanın köməyinə qovuşarsan. Xilas olub qurtularsan.

- Mən gedim artıq. Dediklərini etməyə çalışacam. Allah razı olsun, qəlbimi rahatlatdın. Sən olmasan nə edərdik bilmirəm. Allah amanında.

- Sağ-salamat get balam, salamat... Amma diqqət et heç kimin ayaqlarına basma!

- İnşallah...